In Memoriam Ricardo Tjon A Sin, salsaleraar ‘Paso Fino

Ricardo danst niet meer, de handgemaakte en altijd door hem gesoigneerde schoenen van de man met de lichte tred en soepele gang, staan leeg. Ricardo is vertrokken, op reis, naar de eeuwige jachtvelden, misschien wel van Suriname. Gisteren bereikte mij met een schok het bericht van zijn vroegtijdig overlijden.

Toen de Salsa LA-Style in Nederland in opmars kwam zag ik Ricardo eind jaren negentig voor het eerst dansen in café Brussels in Utrecht. Zijn elegante bewegingen vielen mij op. Lessen volgden in de Utrechtse Muziekschool. De gebruikelijke tussen-pasjes als schopjes zo karakteristiek voor de Cubaanse Salsa maakten langzamerhand plaats voor het elegant doorlopen tijdens de vele moves die de LA-stijl met zich meebracht. Ricardo was een van de eerste Salsadansleraren die de nieuwe stijl introduceerde en werd daardoor de vader van menige Salsaleraar en Salsa champion.

Het overlijden is bijna altijd te vroeg, zeker voor de achterblijvers. De onbewuste motieven van lichaam en geest om op klaarlichte dag of in het holst van de nacht te moeten vertrekken zijn onbekend of alleen paragnostisch te determineren.

Ricardo mag gaan uitrusten van het leven dat achter hem ligt. Grote kans dat hij in een van de vele astrale Salsalounges in het hiernamaals Salsaleraar Ewald Chocolaad tegenkomt die eind 2006 overleed. Beiden waren enige tijd mijn dansleraar, en van beiden heb ik veel geleerd.

In cyclisch verband is de nacht als de kleine dood, en de dood als de lange nacht.

Dat houdt in dat na de dood – de zogenaamde lange nacht – de entiteit van Ricardo ooit kan terugkomen, in een nieuwe incarnatie als hij dat zou willen. In dat geval zullen zeker ergens nog fraaie handgemaakte schoenen van het type instappers in een speciaalzaak trouw op hem wachten.

Ricardo Tjon A Sin blijft altijd welkom, de geest is eeuwig.

Zie ook: Celestial nights with the goddesses of salsa & tango