President Juscelino Kubitschek, Sylvia Millecam and Jomanda

Kubitschek XL

 

De Braziliaanse President Juscelino Kubitschek de Oliveira (1902-1976), ook wel JK genaamd, werd onder andere bekend door Brasilia, de futuristische hoofdstad die hij door architect Oscar Niemeyer liet bouwen. Kubitschek was opgeleid als medicus en deed zijn vervolgstudie aan gerenommeerde ziekenhuizen in Parijs, Wenen en Berlijn. Zijn jonge dochter en oogappel had een levensbedreigende aandoening aan de lever die inoperabel was.

Vader Kubitschek liet het vermaarde medium Zé Arigó (José Pedro de Freitas, 1918-1971) komen om naar zijn dochter te kijken. Reeds bij binnenkomst constateerde Zé Arigó, in tegenstelling tot ener Jomanda en haar soms stekeblinde geleidegeesten, dat de dochter van de president aan een ernstige leveraandoening leed, en dat deze met reguliere chirurgische technieken inoperabel was. Zé Arigó, later bekend als Surgeon of the Rusty Knife (Fuller, 1974) behandelde dochter Kubitschek als ieder ander in luttele minuten en met positief resultaat. Beiden, vader en dochter, waren nog lang gelukkig met Arigó’s interventie.

Het gerenommeerde weekblad ISTOÉ, het Braziliaanse equivalent van Newsweek en Times, meldde enige jaren geleden dat Kubitschek’s dochter na een boeiend leven als journalist en politica uiteindelijk op 56-jarige leeftijd was overleden aan de leverziekte cirrose hepática. Zonder Arigó zou Márcia de 56-jarige leeftijd niet hebben gehaald. Tijdens zijn presidentschap heeft Juscelino Kubitschek het medium Arigó altijd uit de harde handen van de Braziliaanse Inspectie voor de Gezondheidszorg weten te houden. Deze beijverde zich als een hongerige Vereniging tegen Kwakzalverij en met ferme steun van de devote Katholieke Kerk om de paranormale genezer en ketter Arigó, die overigens zeer gelovig was, achter tralies te krijgen. Een genezer die honderdduizenden patiënten genas zonder ooit één real (0,33 eurocent) er voor in rekening te hebben gebracht, was een schande voor de medische stand die zelf zoals in Nederland in de weekends logeerde in buitenhuisjes betaald van deals met zieke farmaceutische multinationals. Arigó voorzag zelf in het levensonderhoud door als klerk op het gemeentehuis te werken van heel vroeg in de ochtend tot in de voormiddag. Van ’s middags tot in de late avond behandelde hij de rijen met honderden patiënten.

Zé Arigó’s eerste ‘operatie’ in trance werd uitgevoerd op de Braziliaanse senator Betancourt, toen deze laatste in verkiezingstijd het stadje Congonhas do Campo in de fraaie deelstaat Minas Gerais aandeed. Senator Betancourt had een aandoening van de thorax, en zijn overlevingskansen waren zeer twijfelachtig. Arigo ‘opereerde’ de senator doeltreffend in zijn hotel tijdens een nachtelijke trance. Enkele weken daarna consulteerde Betancourt de artsen van het academische ziekenhuis die hem eerder behandeld hadden. De Röntgenfoto’s van vóór en na de ‘operatie’ werden met elkaar vergeleken. De door Arigó uitgevoerde operatie bleek aan de hoogste standaards te hebben voldaan en Betancourt werd als onverklaarbaar maar volledig genezen verklaard. Ook de senator leefde als in een Braziliaans sprookje nog lang en gelukkig.

Arigó ‘opereerde’ zonder enige vorm van anesthesie via de geest van de overleden Duitse militaire chirurg Dr. Fritz (Adolph Frederick Yerperssoven, Dantzig 1874-1914). Het aantal operaties en uitgeschreven farmaceutische recepten door Arigó in trance gedaan, overtrof de maandelijkse capaciteit van drie ziekenhuizen tezamen, Een staaroperatie duurde niet langer dan 60 seconden als het mes van Arigó via Dr. Fritz zijn werk feilloos uitvoerde. De busdiensten van Belo Horizonte de hoofdstad van de deelstaat Minas Gerais, en van Sao Paulo werden aangepast om de dagelijkse stroom van duizenden patiënten aan te kunnen die Congonhas do Campo bezochten. Henry K. Puharich MD (1918-1994), Amerikaans medicus en internationaal bekende maar soms wat erg spirituele parapsycholoog liet onder wetenschappelijke omstandigheden een tumor uit zijn eigen arm verwijderen. Ook deze operatie werd zonder enige vorm van anesthesie en met een niet gesteriliseerd zakmes uitgevoerd, en gedocumenteerd op foto en film vastgelegd.

Terug naar Jomanda in relatie tot haar vroegere borstenpatiënte Sylvia Millecam. De capaciteiten van Jomanda hebben zich in het verleden bewezen, daarover is weinig twijfel. Dat neemt niet weg dat Jomanda bij tijd en wijle zoals we via een getoond interview in Nova hebben kunnen zien, dilettantisch zwetst als een spirituele zweefteef met parels, daarmee zich probeert te vrijwaren van begane ‘Paranormaal Medische Missers’. Waarom de term ‘zweefteef’ gebezigd, dit omdat met haar onjuiste voorstelling van zaken de ‘bovenwereld betreffend’, het in Nederland toch al kwetsbare vakgebied van de paranormale genezing daarmee in een nog slechter daglicht wordt gesteld dan het al is. Natuurlijk is er in tijden van New Age-revivals à la het Oibibio van Ronald Jan Heijn nog steeds veel leuterkoek te behappen. De juridische tanks van de Vereniging tegen de Kwakzalverij kunnen daardoor als bij een juwelen-ramkraak gemakkelijker binnenrijden in de praktijken van paranormale genezers, en geef ze eens ongelijk. Iedereen die mijn blog er heimelijk op naslaat maar dat niet wil weten, jokt opnieuw en doet de waarheid geweld aan.

Wat te denken van de vaak gebezigde uitspraak van Jomanda: ‘Ik heb bepaalde feiten mógen weten uit de andere wereld’, met de klemtoon op het woordje mogen.

Deze zinsnede van Jomanda was te horen in een oudere opname getoond door Nova op 12 mei j.l. in de uitzending met Ronald ter Heegde, de voormalige assistent en persoonlijke woordvoerder van Jomanda. Als de machinerie van Jomanda dreigt vast te lopen wordt via de trukendoos de geestenwereld er ineens bijgesleept en gemeld dat de ziel van de nog duidelijk aangeslagen Ronald ter Heegde verloren is. De Scientology Kerk zou het niet beter doen, en ook het in de 19e eeuw wereldberoemde en overigens zeer krachtige Schotse spiritistische medium Daniel Dunglas Home (1833-1886) zou zoals verluidt naar de trukendoos hebben gegrepen als de tafels eens niet spiritistisch wilde dansen en de gave van levitatie hem in de steek lieten.

‘Ik heb bepaalde feiten mógen weten uit de andere wereld’, galmt Jomanda in de microfoon. Dat is toch archaïsch taalgebruik die de huidige tijd ernstig geweld aandoet.

Mógen, hoezo mógen Jomanda?

De geestenwereld is net zo blij met onze informatie als wij met de hunne. Dat Maradonna, Pelé, Johan Cruyff, Marco van Basten (liever niet als trainer), Thierry Henry, Ronaldinho, Kuijt en van Nistelrooy vele doelpunten konden en kunnen maken, was en is een wisselwerking tussen soufflerende geesten van voetbaltechnische oorsprong en de huidige levende voetbalgoden. Zowel de geesten als de voetballende spitsen hadden er profijt van als de goalgetters intuïtief en inspiratief naar de plaatsen van het strafschopgebied werden gedirigeerd om te staan daar waar de bal zou komen, om vervolgens weergaloos doelpunten te kunnen maken.

Dat alles ‘boven’ zoveel anders en vooral beter en nobeler is dan ‘beneden’, is een grote misvatting en een verouderde stellingname die dateert uit een feodaal verleden toen hogepriesters als Jomanda in spekgladde Lycra jurken met waaierende armen als bij een pelikaan de tempeldienst uitmaakten, en gelovige stervelingen daarmee op het verkeerde been zetten.

Het is niet voor niets dat entiteiten ook vanuit hun eigen belang de gelegenheid te baat nemen om met onze mensenwereld in contact te komen. De wisselwerking is alom. Rijen overledenen staan te popelen om de groeten over te kunnen brengen via mediums en paragnosten in binnen en buitenland in elke benauwde seancekamer. En dat gebeurt niet alleen in positieve zin. Ook rondom cafés en tijdens houseparty’s barst het van de samenscholingen van overledenen op zoek als ze zijn om iemand nóg meer te laten drinken of harddrugs te laten gebruiken dan ze al doen. Dit om zodoende zelf een graantje van drank of drugs mee te kunnen pikken. In de hemel is geen bier zo luidt het gezegde, en naast een dominant rookverbod is er al eeuwen geen enkele borrel te krijgen. Geen wonder dat bezopen entiteiten als Trappisten staan te trappelen bij de ingangen van discotheken, houseparty’s en de andere 70.000 verkooppunten voor alcoholische versnaperingen die ons land rijk zijn. Een beperkte hoeveelheid alcohol overigens, zeker via rode wijn is een uitstekend medicijn als preventie tegen ziekten van hart en bloedvaten en met mate genomen ook een gezond middel om de geest wat soepeler te maken.

Er zijn aan gene zijde, waarvan Jomanda zich als franchisehouder opwerpt, een heel contingent aan rottige entiteiten die het beste drastisch over de knie zouden moeten worden gelegd. Van elke 100 glazen bier of wijn hier op aarde gedronken, komen er via de dorstige cafébezoeker er meer dan de helft voor ‘spirituele rekening’ van de parasiterende entiteiten, terwijl de levende mens met de lichamelijke, geestelijke en materiële rekening wordt opgezadeld. Van de jaarlijkse consumptie aan alcoholische dranken, groot toch zo’n 68 miljoen liter per jaar (bron: Commissie Gedistilleerd), wordt dus meer dan de helft, zo’n slordige 34.000.000 liter ‘gezopen’ door de dorstige kelen van overledenen die door de Ab Klink’s van gene zijde uit het rokerscafé zijn gegooid, proost en ad fundum.

Hetzelfde geldt voor schoenendozen, wagonladingen en containers vol aan XTC-pillen, cocaïne stuff of de in pakjes sigaretten ingedikte zware nicotine vergiften, waardoor overledenen aan hun trekken komen via levende personen die verslaafd zijn gemaakt. Geen wonder dat de relatie tussen de Baronnen van de internationale drugskartels en overleden maffiosi en hun clubs aan gene zijde zo innig is en moeilijk onuitroeibaar. Wat te denken van de astrale invloed tijdens de politieke lobby’s van de sigaretten en wapenindustrie. Alle type verslavingen, vinden dan ook voor een belangrijk deel hun oorsprong in de influisteringen van overleden junks, uitgeprocedeerde Weight Watchers, failliet verklaarde wapenhandelaren (bestaan die dan) die als innerlijke stemmetjes gehoord worden en die gewillige slachtoffers nog verder het drijfzand in jagen. In vaktermen van regressie heet zoiets pseudo-obsessies.

Jomanda kan met esoterisch braaksel als: ‘ik heb bepaalde feiten mógen weten uit de andere wereld’, maar het beste haar zalvend mondje houden, in plaats van goedbedoelde personen als Ronald ter Heegde via hersenspoeling mentaal te belasten. Ik noem dat mentale stalking en astrale criminaliteit van de hoogste orde. Wat een ‘spirituele’ megabitch om het eens met ronde woorden te zeggen, superdel en kreng van de koude grond. En nu verder met de les en met de feiten.

Als kanker volgens Jomanda geen ziekte is, dan is gordelroos, de vliegende jicht, hondsdolheid, de rode hond en blafhoest ook geen ziekte. Natuurlijk is het zo dat vele aandoeningen die we ziekte noemen en die dat ook zijn, elders in het lichaam hun fysieke oorsprong kunnen hebben dan in het gebied waar deze zich materialiseren. Menige Nederlandse huisarts die daar geen weet van heeft of er geen weet van wil hebben, en gelukkig al steeds meer artsen die daar hun ogen voor geopend hebben. Patiënten met chronische keelontsteking worden daardoor decennialang en zonder resultaat aan het infuus van de antibioticum gehouden terwijl een verontreinigde of ontstoken darm de werkelijke boosdoener kan zijn vanwaar vergiften worden getransporteerd naar het begin van het spijsverteringskanaal, de mondholte en de keel. De enige die belang heeft de ongewisse toestand te laten voortduren is de farmaceutische industrie die bij wijze van spreken het liefste ziektes zou willen creëren om het profijtelijk afzetgebied te kunnen vergroten (Ivan Illich 1976. Grenzen aan de geneeskunde: het medisch bedrijf – een bedreiging voor de gezondheid?).

Genezers als Jomanda moeten vanuit juridisch oogpunt als elk ander mens de dingen bij de naam noemen, zeker in beroepsaangelegenheden. Als je als paranormaal genezer stelt dat iemand geen kanker heeft die dat wel blijkt te hebben, dan moet je van een dergelijke uitspraak de consequenties willen dragen, en geen flauwe woordspelingen op het alternatieve bordje serveren. Het weigeren de rechtszaal te willen betreden omdat er zich een calamiteit in Nederland op dat moment zou voordoen, is schandelijk misbruik maken van angst voor aanslagen en het bezoedelen van een inmiddels onterecht paranormaal aureool. Zelfs de zittende rechter zo lieten de beelden ons zien, leek door de indoctrinatie van Jomanda persoonlijk te zijn aangedaan. De geest van Hippocrates geldt nog meer voor paranormale genezers als Jomanda dan voor hypocriete reguliere artsen die er meer dan schandelijk met de pet naar gooien, zoals het AVRO programma Medische Missers wekelijks laat zien.

In dit verband is het opmerkelijk dat de Vereniging tegen de Kwakzalverij zich opwerpt om het zogenaamd ongeoorloofd uitoefenen van de geneeskunst aan de kaak te stellen, maar in alle talen zwijgt als reguliere artsen als ‘echte’ kwakzalvers patiënten verkeerde benen amputeren, ongeboren vruchten in zwangerende moederbuiken door desinteresse op de vrije zaterdagavond laten sterven, of andere patiënten de dood in jagen. De verklaringen achteraf van de behandelende specialisten zijn in hun uitvluchten van dezelfde monsterlijke kwaliteit als die van Jomanda. Significant detail is dat in het panel ter beoordeling van Missers de uitgenodigde medici of hoogleraren vrijwel nooit van een medische misser spraken, maar de kant van de volledig uitgegleden collega kozen. Dit terwijl de operatiekamers door de kakkerlakken bezocht werden, beroepsmatig ‘bevriende’ chirurgen smerige rouwranden aan hun nagels hadden waar doodgravers geen brood van lusten, en de OK door verkeerd aangesloten slangetjes in brand vlogen en de patiënten als slecht gebakken hamburgers aan hun eind kwamen. Geen gegrilde beroepshaan van de Inspectie of OM die er naar kraaide. Slechts een enkele berisping werd geboren en een hermetische doofpot aangeleverd.

Sylvia Millecam was vrij om te kiezen hoe te leven en hoe te sterven. Jomanda en haar geesten hadden Millecam van het hebben van kanker op de hoogte moeten stellen, haar vervolgens vrij moeten laten in haar keuze welke behandeling te kiezen, en die vrije keuze desgevraagd en zo nodig moeten begeleiden. Maar Jomanda had als sterrenkijker een tweezijdig vuiltje in het oog en haar geesten iriscopisten de grauwe staar aan beide zijden. Alleen de patiënt, en niemand anders, bepaald anno 2009 wat er met hem of haar gebeurt, hoe te leven hoe te sterven.

Diagnose: Jomanda moet voor mondkanker eens een ander type mondwater gebruiken, alhoewel vanuit haar diagnostische methode geredeneerd, de oorzaak elders in het lichaam gevonden moet worden, mijn hand gaat om met haar te spreken namelijk ergens anders trillen, meer in de buurt van haar op hol geslagen hoofd en bodemloze hart.

Advies: Sylvia Millecam, maak er iets moois van, daarginds waar het klaptafeltje van tijd en ruimte omslaat in een andere dimensie. Dat je bronzen standbeeld met weelderige lokken in Boxmeer als icoon, een  patrones voor pelgrims mag worden voor gezonde en aaibare borsten.