‘Peace Peace!’, nieuwe New age-wierook in oude zakken
Foto (detail): Wikipedia / Creative Commons. John Lennon & Yoko Ono.
Het gros van mijn lezers weet dat ik van dansen hou, salsa, die ik al jaren beoefen. De een kreunt orgastisch weg bij wierookstokjes, de ander bij het aanleunen tegen hem of haar tijdens een salsa of bachata. Vlijtig beoefen ik de dans, de religie van de nacht, al meer dan een kwart eeuw, en als het even kan zo’n driekeer in de week: ooit op Curaçao, Brazilië, Haarlem, Miami en tegenwoordig in Spanje.
Soms kun je op de dansvloer een dame tegenkomen, een Jantien of Elzebel, die erg aardig is of lijkt, maar waarvan de in de vouw gestreken donkerblauwe broekrok met omslag je fors tegen staat. En ook met haar stevige collegeschoenen met kleine blokhak kan je maar moeilijk overweg, ze blijven je aankijken. Pas echt problematisch wordt het als je ruikt dat ze thuis de halve zolderetage of living heeft vol gestouwd met de laatste lijn aan spirituele wierook.
Ik bedoel dan even niet de New age-wierook uit de 90-tiger jaren waar Ronald Jan Heijn van Oibibio groot en vooral klein mee is geworden. Neen, we hebben het over de laatste lijn in wierook, kersvers geïmporteerd uit het Mekka van de spiritualiteit, India. Het Land van Shiva waar het deeg voor superspirituele wierookstokjes handmatig gekneed en gerold wordt, het land waar meer vrouwen per uur worden verkracht dan het aantal voetgangers dat gemiddeld staat te wachten op Fifth Avenue in New York voor de oversteek. Gezien het laag percentage (10%) dat in India aangifte doet vertonen de onderzoeken (rate per 100,000 population) van UNODC (Verenigde Naties) of het Indiase National Crime Records Bureau beiden geen statistisch betrouwbaar beeld.
Nou moet iedereen, de heilige zoethouten Here indachtig, zelf weten, of, wanneer en hoe hij met de levensgeesten bedwelmende wierook door het leven wenst te gaan. Tenslotte kan men in het Spaanse Jerez de la Frontera in de Goede Week tijdens de Semana Santa op straat ook geen hand voor ogen zien door de wierook die als wolken gekleurde kerosine voor Jezus en de wenende Heilige Maagd Maria worden uitgestoten. Probleem is wel dat de kenmerken van een sandelhouten levensfilosofie, en alles wat er productmatig bij hoort, gegrift staan op het voorhoofd van de broekrokken dame, geen ontkomen aan. Gegrift, zoals het AH-keurmerk voor oneerlijke handel en feitelijke klant misleiding, de door Foodwatch ontwikkelde satirische begrippen ego-logisch, schaambieding of treuroshopper, garant staat voor weeïge analoogkaas waar je een laffe en goedkope pizzabek van krijgt. Met de in 2010 aan een column gegeven titel Spirituele geur van UnFair Trade rozen had UnFair Trade bij Foodwatch wellicht kunnen meedingen als bedoeld label. Een tweede dans met de spirituele broekrok met Derde Wereldluchtje zal er dan ook niet meer van komen.
In het land van Shiva, India, ik schreef er een vlammende column over, worden namelijk de innerlijke beesten die in ons leven, niet gedomesticeerd, maar ontkent en worden verheven naar een transcendent plan waar ook de ‘vergevingsstrategie’ woont. Door het model van negatie van de eigen schaduw komen energieën als agressie enorm onder druk te staan, worden verbannen om te gaan gisten waardoor in India vrouwen als beesten kunnen worden verkracht, en… vermoord. Het is als met de negatie van de energie alcohol, nooit werd er zoveel gezopen als tijdens de Amerikaanse drooglegging, en wordt er gezopen in landen als Noorwegen en Zweden met hun historische vodka belt.
In het India met zijn kastensysteem wil de mens voornamelijk ‘spiritueel’ zijn. De aardse werkelijkheid, de onderste 3 chakra’s voor zover chakra’s bestaan, wordt genegeerd of slechts ‘spiritueel’ geduid. We weten inmiddels ook hoe die ‘spirituele’ duiding er uit gaat zien, daar komt geen dikke lul aan te pas. Die profane filosofie komen we tegen bij de volgelingen van de Nederlandse wierookstokjescultuur die in New age-therapiezaaltjes van Amsterdam tot Heerhugowaard met het leerboek in de hand worden onderwezen om agressie te transformeren tot een quasi Gandhi-concept van geweldloosheid. Een concept van semi-verinnerlijking, met alle interpersoonlijke shit als gevolg. Als er iemand agressief was met zijn geweldloosheid, dan was het de heer Mahatma Gandhi wel, zoals ook zijn horoscoop laat zien.
Honderden malen zag ik de gereïncarneerde Indiase ellende mijn consultorium binnenkomen, strompelen eigenlijk: het hartchakra van de ‘liefde’ in ogenschijnlijke bloei, het derde oog lichtend als een vuurtoren, en prut onder de navel, de drie onderste chakra’s: darmproblemen, baarmoederhalskanker, aambeien als een rozenkrans, en/of verstoorde seksuele functies. Cliënten dus die jarenlang gemangeld werden door de therapeutische leringen van sektarisch koningen en koninginnen van het Licht, alwaar cursussen werden gevolgd om op een ‘hoger’ niveau te komen.
Een gevierde bio-energetisch therapeut nodigde mij tijden geleden uit om zijn centrum te bezoeken en hem vervolgens paragnostisch van dienst te zijn. Het centrum dat mede gedreven werd door een esoterische zweefteef stonk een uur in de wind naar wierook uit alle uithoeken van de aarde. De altaren waren nog dominanter als in de rk-kerk van weleer. De priesters waren nu therapeut geworden, het wierookvat vervangen door boeddhistische keien met in hun gat de stinkstokjes, oude wijn in nieuwe zakken, of nieuwe wijn in oude zakken. De aanwezige cursisten, muisstil en soms neuriënd als een onvervalste hymne, zaten in een kring (waarom niet in een lijnstuk, in een vette punt, vlek of vraagteken, zo vroeg ik me af), in kleermakerszit met uiteraard obligaat, de handpalmen open naar het ‘Licht’ gekeerd zoals gebruikelijk in vrijwel alle schooltjes. De braakneigingen kon ik maar amper onderdrukken.
Eens, in de Cariben, vroeg een man mij ‘hoe ver ben ik?’, spiritueel wel te verstaan. Wat krijgen we nou, zo vroeg ik me af. Waar heeft deze overigens aardige heer die onzin moeten aanhoren, geleerd. De centra voor verlichting, van quasi Rozenkruisers tot en met de 3 ampère Levensscholen van het Licht, lieten zich raden. Innerlijk schoot ik in de lach en wilde al zeggen, ‘nou meneer, u bent eigenlijk al heel ver (heen)’, duidend hoe ver hij van zijn eigen pad was afgedwaald. Op een andere manier maakte ik hem duidelijk dat spiritualiteit geen ANWB-gerelateerde route was door mannelijke en vrouwelijke cursus gevende broekrokken geïnduceerd. Lulkoek dus. Het ‘hoe ver ben ik’, en ‘ben ik eigenlijk een oude ziel’, of ‘als ik goed leef hoef ik dan niet meer terug te komen?’ Spiritueel India met haar esoterische leringen, concepten die met een bot aardappelmesje zo doorgeprikt kunnen worden, heeft niet alleen een hoop onzin in de wereld gebracht, maar ook een hoop verdriet en ellende bij patiënten en cliënten. (Zie ook: VAG – Wierookamateurisme – ANZN).
Eens ontmoette ik een man, heer K., die met het leerboek in de hand zijn ouders al decennialang aan het ‘vergeven’ was, maar ondertussen als een COPD’er in zijn eigen agressie en jaloezie stikte. Een lieve man, zeer zeker, een heel lieve man in de diepte, maar met een partij agressie en jaloezie in zich waar je koud van werd. Want, de agressie en jaloezie die in dit en/of vorige levens was opgebouwd, moest op instigatie van de sektarische school, de ‘School van het Leven’ waar hij ooit les had gevolgd, getransformeerd worden naar een ander, vooral ‘beter’ plan. Hoe ver is ver heen, om met wijlen prof. dr. P.C. Kuiper te spreken, de markante hoogleraar psychiatrie die zelf voor een zware depressie werd opgenomen en Ver heen schreef? Ver heen qua gekozen pad, zeker voor een intelligente en creatieve man zoals hij (heer K.) mij voorkwam.
Een dergelijk gedateerde aanpak van quasi transformatie zal nimmer werken. Het is als met de geoefende rk-celibatair die met zijn kloten boordevol hormonen zich uiteindelijk wekelijks aan misdienaartjes vergrijpt. Het is hetzelfde plan waardoor in India, rijk aan het mensonterende kastensysteem, vrouwen op afgrijselijke manieren worden verkracht en vermoord, meer dan ik welk ander niet-spiritueel land ter wereld.
Transformatie mag nooit, zoals bij veel Broekrokken van het Licht het geval is, een substituut zijn voor eigen angst voor agressie. Reden ook waarom het begrip vergeven zo hoog in aanzien staat bij dergelijke ‘lichtcentra’ of wat daar voor door mag gaan. Vergeven is geen proces dat afgedwongen kan worden, niet met zachte hand, niet met harde hand. Soms kan het kwartje in één minuut vallen, en soms zijn er vele incarnaties nodig om tot vergeving te kunnen komen.
De zielen die de Holocaust meemaakten of slachtoffer waren van andere martelingen en massamoorden en weer incarneerden getuigen tijdens reïncarnatiesessies hoe lang woede, pijn, of wrok kan voortduren. Daar heeft een schriftelijke LOI-cursus ‘vergeven’ weinig of geen invloed op. Daar zijn andere machten en krachten bij nodig. Onderzoek heeft aangetoond dat de oorsprong van een trauma vaak, zeer vaak, terug te voeren is tot de verwonding van een dier tijdens een van de eerste incarnaties van de betrokkene. De vogel die zijn nest met jongen verliet om voedsel te halen en op zijn weg terug verongelukte, zijn leven liet door de onverlaat van een grotere roofvogel, zijn jongen niet meer bereiken kon. Het trauma verkankerde in opvolgende incarnaties, als prehistorische of middeleeuwse mens. De oorsprong van trauma’s hebben wel eens een wat langer verleden dan sektarische clubjes menen te weten.
Het zijn die sektarische clubjes, schooltjes van het Licht met een hoofdletter, geleid door het type indoctrinerende baaien rokken en broekrokken therapeuten, de H&M- en WE-klanten met geblokte outfit die de wierookverslaafde op zalvende toon een oor aan naaien. Qua indoctrinatie: de Scientology Kerk van de therapeutische wierookcentra. Centra waar de schaduwzijde in de mens voornamelijk wordt ontkend, waar het inwonende beest, het originele wilde beest in de mens, niet wordt gedomesticeerd tot een gewillig dier dat ons ten dienste staat in relaties, sport, cultuur, politiek, maar wordt ontkend. Vechten is not done.
Dat en meer staat met ontstoken brailleschrift te lezen op de meeste wierookvoorhoofden van broekrokman of vrouw. De gevaren van onschuld, het negeren van je schaduw, een ziekte die waart in wierookcentra en de industrie die het zoetgevooisde spul leveren.
De potentiële kracht van de donkere, onderdrukte kant van de psyche: jaloezie, woede, geldingsdrang, perversie, you name it, wordt ontkend. Daardoor gaat het gisten in het innerlijk van de tot ‘vergevingsstrategie’ bekeerde discipel, en zijn of haar systeem wordt vergiftigd, zoals sociaal-cultureel in moederland India. De shit, de ontkenning van de schaduw, de wilde nog niet gedomesticeerde dieren, komt door alle psychische kieren en gaten naar buiten, en vertaalt zich dagelijks in onderhuidse agressie naar de ander waar een conflict mee is, maar dan met fluwelen mond gesproken of op fluweelzacht papier neergepend. Een inadequate attitude waardoor zowel liefdes- als familierelaties uiteindelijk op de klippen lopen.
Met Namasté voor en namasté na wordt, onder het genot van wierookwonderen, je zoetgevooisd bedot, en… relationeel verkracht. De indoctrinatie van wierookdiscipelen door goeroes van diverse scholen voor spiritueel leven waar NL zo rijk aan is, is feitelijk van het type Scientology, Jehova, loverboy, IS, Children of God, Osho, de Orde van de Zonnetempel. Het is het concept van George Walker Bush die het door hem aangemerkte kwaad in hem zelf (o.a. alcoholisme) buiten zichzelf zoekt en bestrijdt door projectie op anderen. De As van het Kwaad woont buiten hem. Zowel Freud en Jung, als menige humanistische psycholoog zou er heel wat over kunnen vertellen.
Connie Zweig schreef er een serie intrigerende boeken over.
(1998). Omgaan met je schaduw: De kracht van verboden gevoelens en verborgen talenten. Kosmos. (vert. van: Romancing The Shadow. Co-author Steve Wolf).
(2001). Ontmoeting met je schaduw: de kracht van de donkere, onderdrukte kanten van je persoon. Servire. (vert. van: Meeting the Shadow).
Schaduw? Voor de gemiddelde wierookmens in opleiding, die als de meesten naar India lonken, niet bestaand. Deze kennen geen jaloezie, geen moordzucht, perversiteit, winstbejag, eerzucht, geen duivel dus, en slapen slechts met heuse engelen op het kussen en met een cd van rustgevende muziek van vreedzame dolfijngeluiden.
De gemiddelde wierookmens zonder schaduw, de Nederlandse, Curaçaose of Spaanse, die van alle landen, kent ‘liefde’ zoals de pausen in Rome al eeuwen propageren. ‘De andere wang moet worden toegekeerd’, in een jasje van onvoorwaardelijk appeldeeg en gespeelde vergeving. De zaak moet verinnerlijkt worden, lijden het hoogste goed. Met die aanbevolen energie van passiviteit liepen Joden, homoseksuelen en zigeuners, op God bouwend, zo de gaskamers in.
Bij de schaduwloze mens staat Namasté overal op antwoordapparaat of voicemail, en de geperverteerde woede die tot ingedikte moleculen is gekristalliseerd, is in de bloedbaan terecht gekomen. Hiermee worden zijzelf en anderen, van vrienden tot familie, jarenlang lastiggevallen: Namasté! Vrede in het universum, waar ingeval van het beteugelen van de Islamitische Staat, oorlog het antwoord zou moeten zijn.
De bedrijven die de waakvlam van de wierookindustrie hoog houden baseren zich vaak op schrijvende financiële goeroes, spirituele wel te verstaan, als Phil Laut (Geld is mijn vriend), totdat ze met hun winkel in faillissementproblemen komen als de Ronald Jan Heijns van de spirituele natie. Het spreekt vanzelf dat de oorzaak van faillissementsdreiging buiten hen gezocht moet worden, zoals George Walker Bush het kwaad buiten hemzelf zocht, in de wereld zocht en vond, als de As van het Kwaad. Hij had geen schaduw uiteraard.
Het wierook-Namasté is een filosofie en een wereldbeeld-beeld, ontstaan ver voor het jaar nul, en in NL ontwaakt in de tijd dat met liefdevol neuken in het Vondelpark in de 60- en 70-tiger jaren geacht werd de wereld te kunnen verbeteren. In en om het Vondelpark werd de Nederlandse wierookmens geboren uit geïncarneerde voormalige Indiërs die in Nederland hun wierookbedje in met spiegeltjes en kraaltjes gedecoreerde hangmatten hadden opgemaakt. De hippiefilosofie van vrede in het kwadraat kon toen nog niet echt getoetst worden, de IS-strijders moesten nog geboren worden, de onthoofdingen moesten publicitair nog hun nek uitsteken. Er stond ons nog heel wat ingeblikte Namasté van het type very Fair Trade, te wachten.
De huidige revival van wierook is het Vondelparkproduct, maar dan in een modern jasje, dat bij groothandel, grootgrutter en postorderbedrijf in de schappen ligt. De vraag naar spiritualiteit is onmiskenbaar groot. Zodra Hema, Blokker en Neckerman zich er over ontfermen, weten we hoe laat het is. Het is als met de werken van Van Gogh, Picasso en Mondriaan, geen hond weet waar het over gaat, maar de commercie heeft het ontdekt en de persen draaien, reproducties voor boven het ultieme bankstel. Zo is ook de industrie voor wierook, holistisch Floridawater en andere beduimelde snuisterijen die de mensen om de tuin leiden, het aanbod is oneindig. Van spiritualiteit, met of zonder schaduw, het leven zelf, heeft het niets van doen.
Spiritualiteit en religie in tijden van crisis is hot, ook in kunst, het Stedelijk Museum bracht ‘Heilig Vuur in de Nieuwe Kerk’, hot als de smeulende top van een aangestoken wierookstokje, en goedkoop als bleke analoogkaas.
Update 07-03-2015
TOEGEVOEGD 05-013-2015
The Guardian 2015-03-05
Fifty Shades of Grey banned in India despite removal of nudity
Een ‘spirituele’ beslissing van ‘hogerhand’.
In India, het land zonder schaduw, wordt zelfs dat wat geen schaduw is – de meest slappe film uit de Bouquetreeks van de 21ste eeuw – al verboden. Minder dan een softporno zwijmelfilm, met een enkel ‘plastic’ BSDM – attribuut. Iets wat in India op een schaduw lijkt, een blote schouder of halve tiet, wordt verboden, past niet binnen zoetgevooisde spiritualiteit.
Michelle Iwema op FimTotaal: ‘prullaria van het hoogste niveau’.
