De Kultuurkamer van het Rijksmuseum: de taal der dingen

Rijks3 copy

Foto (detail): Wikipedia / Public Domain

DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – ARTE POR ARTE 7

 

Incarneren is een kunst. De geografisch en cultuurhistorisch juiste plek op aarde te vinden die aansluit bij een vorig leven, een nog grotere kunst. Soms lijken de wegen naar de beoogde levensdoelen, die individueel en collectief willen en moeten aansluiten bij het vorige leven, ondoorgrondelijk. Jeanine Hennis-Plasschaert begon in den beginne met één of meer vingers te typen bij Schroevers alvorens via omwegen minister van Defensie te worden, Lech Walesa werkte zich te pleuris op de werf van Gdansk voordat hij de Nobelprijs in ontvangst kon nemen, Jozef Stalin prutste met syndactylie van 2 tenen een tijdje op het seminarie van Tiflis om vervolgens de halve Sovjet-Unie uit te moorden, en Wim Pijbes die een tijdje wat aan lichtknoppen zat te draaien moest de weg nog afleggen die hem via het clair-obscur van Rembrandt leidde naar de functie van Rijkscommissaris voor de ‘Taal der Dingen’.

Na 10-10-10 is Curaçao, dat in 1791 voor de eerste maal kolonie van Nederland werd, Curaçao niet meer. Het eilandgebied Curaçao binnen de voormalige Nederlandse Antillen heeft plaatsgemaakt voor het Land Curaçao. Maar er is meer dan enkel een staatkundige verandering. Na 10-10-10 kraakte het in verbouw zijnde pand dat Curaçao heet in al zijn voegen alsof de NAM de grond onder haar voeten had weggezogen (Toen de pathologische leugen regeerde), en waarvan de trapscheuren gelijkenis vertoonden met trapgeveltjes van Johannes Vermeer of Pieter de Hoogh. Het restaureren van historische panden is zoals bekend, een vak apart. Het Rijksmuseum in Amsterdam kon na 10 jaar organisatorisch stof er over meepraten.

In 1993 wandelde ik met Reiki master Angel Salsbach, voormalig Curaçaose politicus, gedeputeerde annex Gezaghebber, al filosoferend over het eiland. Een referendum over de staatkundige toekomst stond voor de deur. Als paragnost werd me gevraagd mijn licht te willen laten schijnen over de toekomst van de Nederlandse Antillen, het land waarvan zijn bewoners belangrijkste roots hebben in West Afrika, bij de Yoruba’s, het magische volk van weleer dat zich ook voortplantte in landen als Brazilië, Suriname, Trinidad, en Cuba.

Op basis van een voorschouw voorspelde ik een uiteindelijk volledige onafhankelijkheid. Vriend Salsbach, weldra mijn assistent reïncarnatietherapie, knipperde met zijn ogen, er stond Curaçao dus nog heel wat te wachten. De stadia naar een volledige onafhankelijkheid hebben zich laten zien. Stapsgewijs heeft Curaçao zich losgeweekt van Nederland, en het einde is daarbij nog niet in zicht.

Nadat het eilandgebied een land werd stroomde de West-Afrikaanse energie hernieuwd het land in. Een Black&White-oorlog woedde, tot op heden, en op vele fronten. De traditionele Afrikaanse kleding veroverde her en der het straatbeeld, in ieder geval op feesten en partijen die een sociaal-cultureel karakter hadden. De trom werd geslagen, de vermaledijde tambú. De door blanke overheersers verwerpelijk geachte dans, was ineens niet meer taboe, zelfs niet bij de veelal in Nederland opgeleide zwarte intelligentsia die eigenlijk wit als bordkrijt had willen zijn.

Maar er werd wel erg hard op de éénvellige trom geslagen, de cultureel zwarte ondergrond werd verheerlijkt, ten koste van enige rede en/of historisch besef. ‘Black is beautiful, black moet je hebben geproefd, black is het beste wat je kan overkomen’, maar noem me geen neger, om van nigger maar niet te spreken. Behalve dan als Cola Debrot, Antilliaans schrijver, dichter, arts, diplomaat, jurist, minister, filosoof en balletcriticus, werd verheerlijkt en zijn fraaie novelle Mijn zuster de negerin bij naam werd genoemd.

Zelfs de Afro-Amerikaanse Condoleezza Rice, de Nationale Veiligheidsadviseur en minister van Buitenlandse Zaken onder George W. Bush, werd van stal gehaald. Op Facebook werd Condoleezza in 2014 door zwarte Curaçaose vrouwen met en zonder IQ als lichtend voorbeeld genoemd, want ze had het zo moeilijk gehad met het slavernijverleden, tranen zelfs van mevrouw Rice waren wereldwijd zichtbaar geweest.

Deze ‘zwarte’ dame, inderdaad pikzwart van politieke signatuur als het gaat om martelingen die zij onder president Bush toestond, ‘persoonlijk’ ondertekende. In een geheim memo in 2002 gaf zij CIA-directeur George Tenet persoonlijk vrij baan. De kraan voor waterboarding kon volledig worden opengedraaid, de elektriciteitsrekening mocht omhoog waardoor gevangenen onder een felle lamp weken uit hun slaap konden worden gehouden, en patriottische wetenschappers mochten zich buigen over de vraag op welke manier een gevangene het beste naar de kloten kon worden geholpen.

Het Torture Report 2014 is daar heel duidelijk over. Human Rights Watch plaatste op 14 december 2014 op Facebook het bericht dat het rapport aan top stond op alle social media http://trib.al/drIPET3. Op een bijgevoegde spotprent, een tweeluik, is ons aller vriend Dick Cheny te zien naast een gecamoufleerde ISIL-terrorist.

Cheny: At time torture is necessary to protect the interests of your country.
ISIL-terrorist: We’are with you, brother.

Naast Condoleezza Rice werd ook Barack Obama opgevoerd. Zijn zwarte huidskleur zou garant moeten staan voor rechtvaardigheid, en voor een betere wereld en omstreken.

De werking van zijn zwarte goud hebben we voor een deel geweten. Gemakshalve werd op Curaçao en in de rest van de wereld Collateral Murder maar vergeten, de koelbloedig actie waarbij vanuit een Apache AH-64 helikopter onschuldige burgers werden neergeschoten, vermoord. Chelsea Manning, de grootheid die de Bagdadse video opname aan Wikileaks deed toekomen, werd onder Obama daardoor gemarteld, 21 dagen naakt in een kale cel, vernederd en veroordeeld tot 35 jaar cel, leve black is beauty.

Het goede nieuws is dat de Black&White-oorlog niet alleen op Curaçao woedt, maar in mindere mate en in een wat andere vorm, ook ergens op het vaste land. En wel binnen het Koninkrijk der Nederlander, in Amsterdam, in het Rijksmuseum, onder de huidige directeur, Wim Pijbes. Pijbes die het succes van ‘zijn’ museum inmiddels naar het Veendamse hoofd is gestegen, is daarbij als de Curaçaose vrouwen die na de verbouwing van 10-10-10 het mantelpakje of de spijkerbroek verwisselden voor het West-Afrikaanse gewaad, maar dan in een gelegenheidsuniform ten dienste voor vermeend politiek correct taalgebruik.

Als blanke, pardon, als niet-zwarte (men moet na Pijbes uiterst voorzichtig zijn met zijn woordkeuze), ben ik van mening dat een veldslag door zwarte, pardon, niet-blanke strijders, niet alleen gevoerd kan worden aan het front, maar ook vanuit een bureau. In dit geval vanuit de Kultuurkamer van het Rijksmuseum die het publiek haar ideologie wil opdringen: het installeren van het enig echte politiek correcte taalgebruik.

Het is afgelopen met de Friezen, de Tukkers, de Achterhoeker, de Molukker, de hindoestaanse koelie annex blanke bakra en boslandcreool in Suriname, met de Eskimo’s die taalkundig slechts met ‘sneeuwschoenmaker’ of ‘rauw-vleeseter’ geassocieerd wordt, met de negerzoenen, de pinda-Chinees en Joden-brokken, met de zich gewoontegetrouw Indo of Aziaat noemende, terwijl Mona uitglijdt over de blanke vla en Droste Verkade pastilles zich verslikken in pure chocolade, het indiaantje spelen is over en Witte Veder wordt taalkundig kaalgeschoren.

Maar het meeste wat de rijksambtenaar stoort is het woord antivries, het scheelt maar een letter, maar toch. In Pijbes’ ideologie is antivries van het Friese Bolsward tot Bartlehiem volkomen in een verkeerd daglicht komen te staan. Pijbes heeft daarover reeds ambtelijk contact gehad met de ijsmeesters van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden, geen brug te ver.

Met zijn hobby begeeft de rijksambtenaar zich cultuurhistorisch op dubieus terrein. Pijbes doet Jan en alleman in de ban, althans voor de omschrijving van kunstzinnige en geschiedkundige objecten en binnen de digitalisering van de collectie. Negers, hottentotten en Eskimo’s mogen tegen betaling uiteraard het Rijksmuseum in, dat weer wel.

Maar als we niet oppassen, de indruk ontstaat namelijk dat Pijbes Rijkscommissaris van Nederland wil worden, worden we straks op straffe van een door de Kultuurkamer van het Rijksmuseum opgelegde geldelijke boete of hechtenis verplicht te leven naar zijn rode boekje. Pijbes beweegt wat het toerisme in Amsterdam betreft zich reeds op bestuurlijk terrein. Op de Wallen wil hij een vinger in de pap, de short-stay-kamerverhuur moet worden bekeken, het softdrugsbeleid, het huisvuil, wat al niet moet worden aangepakt. De toiletjuffrouw die bij de overheid in dienst is, zelfs die van de Hema, wordt als het aan Pijbes ligt een (ambulante) servicemedewerkster voor urinoire en faecale incontinentie (SUFI), het is maar dat u het weet. De lange naambordjes zijn reeds door de Kultuurkamer besteld, brede revers zijn daardoor een voorwaarde voor de werkschorten van de nieuwe sufi’s, exact in centimeters aangegeven, als ware het verordonneert door de culturele bezetter himself.

Uit reïncarnatief onderzoek is gebleken dat personen (entiteiten) met de grootste aversie tegen een bepaald ras, bevolkingsgroep of tegen een maatschappelijk stelsel vaak zelf, niet altijd, tot deze groep behoorden in een vorig leven (Negerinnenkonten en Endocriene Goden). Meer dan eens behoorde een huidige ‘kleurling’ tot de onderdrukkende kaste van het betreffende land, cultuur of ras in een vorig leven, maar dan in een ander jasje: De huidige ‘zwarte’ bleek daarbij in een vorige incarnatie in enigerlei vorm een van de blanke onderdrukkers of slavenhandelaars te zijn geweest. De persoonlijke machtsuitoefening van weleer stond nog vers geschreven in de ziel van de actueel geïncarneerde, en daardoor een grote handicap bij het ervaren van een afhankelijke positie. Immers, de entiteit bevond zich nu zelf in een afhankelijke positie, en alles in hem of haar verweerde zich psychologisch tegen (vermeende) discriminatie. De thematiek, positief of negatief, kan zich uiteraard doen gelden in 2 richtingen: van een blanke incarnatie naar een zwarte, en van een zwarte incarnatie naar een blanke. Robert Vuistje met zijn prachtige boek Alleen maar nette mensen kon wel eens gepositioneerd worden in een vorig leven binnen een cultuur waar een fraaie donkere kleur de overhand had.

De significante lijn binnen een cluster incarnaties speelt zich vaak af rondom een educatief thema van ervaringen. De reïncarnatieliteratuur voor de hedendaagse therapeut laat internationaal een schier aan voorbeelden zien. Militante vredesapostelen, milieuactivisten en voorstanders van gebroken geweertjes komen daardoor in een ander licht te staan, maar ook meneer Gandhi, Moeder Theresa of fundamentalistische feministen met een jongenskopje die zich de stembanden hees schreeuwen. De opportunistische waakhonden van democratie in de taal, we moeten Pijbes daar langzamerhand onder gaan rekenen, moeten we scherp in de gaten gaan houden.

Menige neger of mulat in de West had een vorig leven als blanke, en zoals ik in mijn praktijk zelf kon constateren, vaker in Nederland. De strijd om de kleur, en de ‘verbetering’ van de kleur door huwelijk, was en is nog steeds een hot item op de voormalige Nederlandse Antillen, maar ook in Brazilië en andere zwarte landen. Bij mijn entree op Curaçao werd gezien mijn jarenlange voorkeur voor zwarte partners ik door ‘ontwikkelde’ Antillianen gewaarschuwd dat een toekomstige zwarte partner uiterst funest zou zijn voor mijn carrière. Angel Salsbachs persoonlijke en politieke vriend, de voormalig minister-president Don Martina alwaar ik mee in contact kwam, maar ook de voormalige minister-presidenten Maria Liberia-Peters en Etienne Ys, bewezen door de verkiezing tot hun ambt dat de race card slechts door een bepaalde laag werd getrokken.

De protserige, elitaire presentatie van het Rijksmuseum, ten faveure voor eer en glorie van rijksijdeltuit Pijbes is naast Youp van het Hek menige recensent en criticus niet ontgaan. Dictators, dictators in spe, en poldermachiavellisten stammend uit andere incarnaties kunnen namelijk overal opnieuw incarneren, van Heerhugowaard tot Veendam.

Aan Pijbes kunnen we nog veel plezier beleven, zou Jan Mulder zeggen.

Bij het in 2013 ten tonele voeren van de Britse filosoof Alain de Botton als gastcurator van het Rijksmuseum, wiste ik met plaatsvervangende schaamte mij het zweet van het voorhoofd toen Pijbes middels De Botton de mensheid zijn kijk op kunst opdrong. Als een priesterlijke demon beveelt hij (De Botton) tederheid aan, een verplicht engagement zo weggelopen uit de school van Limburgse bisschoppen die kerkelijke kunst verplicht stelden, waardoor latere kunstbestuurders de aldaar domiciliërende Japans-Amerikaanse grootheid Shinkichi Tajiri als een gevallen engel beschouwden en hem decennialang doodzwegen. Tajiri had namelijk nog nooit een ’tedere’ madonna met kind gebeeldhouwd, noch geboetseerd in pastelkleurige vrijetijdsklei. Alain Botton is een ideale figuur om zingend kappersblaadjes te vullen, het liefst wekelijks, met tedere onzin. Al wachtend op de knipbeurt moet het volk bijgeschoold worden, wat zeg ik, herschoold, met tederheid totalitair gebrainwasht, met zijn tederheid, amen.

Pijbes is naast Rijkscommissaris van de Kultuurkamer ook een Baron von Münchhausen, een zeldzame combinatie.

 

___________________________________________________________
Relevante artikelen die deel uitmaken van de serie
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – ARTE POR ARTE

Karl Otto Götz, de 103-jarige en vader van de informele schilderkunst, gedesincarneerd
De Kultuurkamer van het Rijksmuseum: de taal der dingen
Moors iconoclasme, en het aangezichtsloze gelaat van Andalusische stoeptegels
Painterly séances in color and the Past Lives of Camilo Villanueva
Epistemologie van Zwitserse gatenkaas
De tijd achterhaalt te zijner tijd de criticus
Holy Inspiration, Religion and Spirituality in Modern Art – The Stedelijk Museum
‘Ronins, Emperor Shinkichi Tajiri has gone!’

Mediumistic Journalism, paranormale onderzoeksjournalistiek, bevat tevens de series

DOCUMENTO ARTE MAFIA – MEDICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – JUSTICIA
DOCUMENTO ARTE MAFIA – QUIMICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO

DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – CURA
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – PASADO & FUTURO
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – REENCARNACION
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – ARTE POR ARTE

 

Update 08-01-2018

__________________________________________________________________________________

© MARTIEN VERSTRAATEN
Psychic & mediumistic healer. Past life regression therapist.
Into practice since 1985 (Holland, Curaçao, Brazil, Spain).

Mediumistic journalist. Author.

Formerly professor of visual arts
HAN University of Applied Sciences,
Department of Visual Arts, Nijmegen, Holland.

Formerly professor of visual arts & metaphysical methodology
NHL University of Applied Science
Formerly Faculty of Education of the Leeuwarden Polytechnic,
Department of Visual Arts, Groningen/Leeuwarden, Holland.

Formerly governor of art and culture
Member of the board for Cultural Advice of the County of Groningen
Groningen, Holland
Member of the general board of the Groninger Museum
Groningen, Holland

_______________________________________________


DESTINATIONS
– Laboratory for Intuitive Intelligence
Spain – Holland – Curaçao – Brazil
CONSULTORIO PARANORMAL ANDALUCÍA
Jerez de la Frontera, Cádiz, Spain

www.martienverstraaten.com