MeToo contra #MeToo-puritanisme

Is de Pools-Franse cineast Roman Polánski juridisch en moreel aan te spreken voor de aangemelde verkrachting in 1977 van de 13-jarige Samantha Gailey? Afgaande op de verklaringen van de inmiddels gehuwde Samantha Geimer, is mijn antwoord daarop, ja, dat is hij. Is het filmisch oeuvre van Polánski daardoor ineens waardeloos geworden? Wis en waarachtig niet, het is en blijft van een grandiose grootheid. Zouden de reparaties van een fietsenmaker die geiten neukt van mindere kwaliteit zijn dan van een lesbische zzp’er? Ik dacht het niet, mits de fietsenmaker tijdig zijn kop er bij houdt wanneer hij een band plakt of de naaf van een voorwiel vervangt. Appels kunnen en moeten niet met peren vergeleken worden, filosofisch een kwestie van ordentelijk en hygienisch gebruik van de hersenpan.

In een opiniestuk in Le Monde van gisteren, 9 januari 2018, stellen Catherine Millet, Ingrid Caven en Catherine Deneuve, deel uitmakend van een collectief van 100 vrouwelijke Franse actrices, schrijvers en journalisten, dat MeToo is verworden tot een nieuwe vorm van puritanisme die de seksuele vrijheid geweld aan doet, een totalitair klimaat schept. In flagrante tegenstelling tot het collectief van Cathérine Deneuve zouden als het aan de radicale adepten van MeToo ligt de films van Polánski in de ban moeten.

Dat er een verschil is tussen seksueel geweld en machtsmisbruik waartegen onverbiddelijk moet worden opgetreden en het ‘stelen van een kus’ is ontegenzeggelijk, maar dit hemelsbreed verschil wordt in de nadagen van MeToo niet meer gemaakt.

In tegenstelling tot de 100 vrouwen van de Franse intelligentsia kunnen radicaal feministische MeToo-heksen van de tweede garnituur het bloed van elke man wel drinken, en zouden het liefst als ik de internationale pers moet geloven, een wereldteelballenverbrandingsdag willen invoeren.

Ik gruw van elk machtsmisbruik, individueel en collectief, wanneer meisje of vrouw, peuter, kind, jongen of RK-misdienaar misbruikt werd en wordt. Het is te prijzen dat een seksueel roofdier als de voormalige directeur-generaal van het IMF, de Fransman Dominique Strauss-Kahn, werd opgepakt wegens zoals hij het noemde, een ‘ongepaste relatie’ met een buitenlands kamermeisje in een hotel in New York. Een van de vele acties waar Strauss-Kahn, tegen betaling uiteraard, mee wegkwam. Het is evenzeer te prijzen dat mannen als Harvey Weinstein en Kevin Spacey, en niet te vergeten Bill Cosby, die allen een spoor van verderf achter zich lieten, zich moeten verantwoorden.

Maar ik gruw tevens van degenen, vrouwen, die onder een MeToo-dekmantel hun agressie willen botvieren op jongens en mannen die, vaak onhandig en zonder succes, een vrouw wilden versieren met onschuldige woordjes of een verdwaalde hand om middel of schouder. Ook die vrouwen, emotionele delinquenten, zouden zich in de hemel op aarde of later in de hemel van de hemel moeten verantwoorden en verboden moeten worden de eerste honderden jaren te mogen incarneren.

En dan de vele vrouwen die in het verleden uit belang voor hun carrière als actrice een ‘aanranding` of ander seksueel ongenoegen toelieten en jaren er na de schamele verklaring opdisten dat ze ‘geen andere keus hadden’: een vet betaalde slachtofferrol tot de tiende macht! Tippi Hedren, de hoofdrolspeelster in de film The Birds van de niet bijster geëmancipeerde Alfred Hitchcock is er een schandelijk voorbeeld van, getuige de slachtofferrol neergepend in haar autobiografie Tippi: A Memoir. Contract of geen contract, men heeft altijd de keuze te blijven of de plaats des onheils, de werkplek, definitief te verlaten.

Het zou het beste zijn dat de vrouwelijke MeToo-adepten van de tweede lichting, laten we het de meeliftende meeloopsters noemen, hun liefdeleven, ook seksueel, alleen nog in dienst zouden stellen van biologische soortgenoten: gemankeerde vrouwen die in een vorig leven als dominante man de touwtjes in handen hadden, anderen misbruikten. Soort zoekt blijkbaar soort door de eeuwen heen, vaak met letterlijk of figuurlijk kortgeknipte kopjes. Elke radicaal feministe baalt daarom ook als een stekker in dit leven vrouw te zijn, een ‘verkeerd’ lichaam te bewonen.

Het spreekt voor zich dat in het kader van MeToo een strap-on, een huidkleurige kunstpenis die ‘geëmancipeerde’ vrouwen kunnen voorbinden, emancipatorisch uit den boze is. ‘We’ heulen ten slotte niet met een fallus, een attribuut van de vijand, zo moet gedacht worden, ook al is die slechts uit inferieur plastic vervaardigd. Maar hoe seksueel dan wel te acteren als vrijwel alle mannen inclusief hun fallussen op de radicale brandstapel zijn verdwenen en relaties van het type Me Tarzan You Jane in de Lage Landen nog slechts op beeldband te aanschouwen zijn.

Door speling van het lot heb ik enige ervaring met lesbische (man)vrouwen opgedaan. Bij de eerste echtgenote, die eertijds volledig onbekend was met seksuele gevoelens voor vrouwen, ontdekte ik al ras een libidineuze aandacht in die richting. Door duizend-en-een gepresenteerde fantasieën tijdens het vrijen effende ik voor haar het pad naar het koninkrijk der vrouwen. Hoe haar seksueel leven 40 jaar geleden met of zonder strap-on is verlopen is mij onbekend, het had verder ook niet mijn belangstelling. Ook in Brazilië kwamen meerdere malen lesbiennes op mijn pad, als paragnostisch medium en ook privé. Het probleem van een ontbrekende vrouwenpenis werd er blijkbaar anders opgelost dan in de huidige feministische MeToo-kringen aan deze kant van de Atlantische Oceaan.

Ik raakte bevriend met een lesbische dierenarts, woonde tijdens mijn tweede Braziliaanse periode korte tijd in haar riante villa die zich in een eveneens riant villadorp bevond. Paragnostische mediums worden namelijk in Brazilië met veel egards behandeld. Als tegenprestatie voor de gastvrije ontvangst werd verwacht dat ik op honderd-en-een vragen van paragnostische aard antwoord zou kunnen geven, meestal ook geen probleem. Het werd iets ingewikkelder toen bij nacht en ontij, meestal ´s nachts, op mijn (slaap)kamerdeur werd geklopt, om… mijn mannelijk instrument van entertainment uit te nodigen zich in gereedheid te brengen.

Wekenlang sloeg ik de dringende verzoeken van een niet onaantrekkelijke lesbienne af. De klop op de deur werd allengs heviger, mijn instrument voor de voortplanting zonder directe fiducie tot Braziliaanse voortplanting bleek gewild te zijn. Op een van onze gezamenlijke ritjes koerste op een dag haar auto richting een love-hotel, ik stemde van lieverlee in met de overture en met auto en al reden we voor de korte eeuwigheid de carport van het appartement binnen. Mijn gepolijste jongeheer, nog veel jonger dan in het heden, deed waarvoor hij geschapen was en de lesbische liederen klonken als hevig hoorngeschal.

De lesbische dierenarts verbrak na enige tijd de relatie met haar toenmalige vriendin en wilde een relatie aangaan met een lesbische Carioca, inwoonster van Rio de Janeiro. Daarbij werd ik gevraagd als man met penetrerende capaciteiten, beide dames hadden zoals de meeste vrouwen geen penis, beurtelings een functie in hun relatie te willen vervullen. Kosteloos namens wederzijdse partijen, met geslote beurs en open vulva. Na een nauwgezette bestudering van de feiten besloot ik uiteindelijk de lesbische kelken toch maar aan mij voorbij te laten gaan en na enige tijd te trouwen met een volledig hetero jongedame.

Het MeToo-verhaal in Brazilië bestond en bestaat ook, maar in een geheel ander vorm. Ook daar worden vrouwen lastig gevallen, zoals de jongedame waar ik destijds mee trouwde, en die werd opgesloten door een heer die aspiraties had. En ook in Brazilië, zeker in die tijd, had een gang naar politie of burgemeester weinig tot geen zin. Ondanks die discrepantie is er weinig tot geen haat naar mannen, eerder argwaan, het tegenovergestelde van mannenhaat heb ik jarenlang meegemaakt. Op de voormalige Nederlandse Antillen vrijwel hetzelfde verhaal. Vrouwen werden vaak vreselijk, honds behandeld, maar mannenhaat, een enkele dame daargelaten, heb ik zelden ervaren of gezien.

Een Antilliaanse jongedame in Nederland, notabene uit de betere kringen, die op RUG (Rijks Universiteit Groningen) kwam studeren wierp mij eens toe: ‘Martien wat zijn de mannen hier vlak, je wordt amper tot niet nagefloten er wordt niet gesist, wat vreselijk’. Een andere Antilliaanse dame in Groningen die zeker tot de zéér behoudende moest worden gerekend, wierp mij toe alvorens ik naar Curaçao emigreerde: ‘Martien, houdt er wel rekening mee dat op de Antillen van je verwacht wordt dat naast je vrouw of vaste partner je een bysite [minnares] moet hebben, anders tel je niet mee’. Ik was verbaasd dat uit haar mond te horen.

De invulling van MeToo is zeker cultuurgebonden. De vrouw, zeker de agressieve of innerlijk onderontwikkelde vrouw in westerse landen met een IQ van een dronken cavia en te stom om voor de duvel te dansen, heeft ontdekt dat een tiet ter grote van een halve spliterwt als wapen kan dienen om persoonlijke conflicten met een of meerdere mannen uit te vechten. Bij een botsing of een vermeend onvrijwillig contact met een van de bleke spliterwten kan, zo meent men zo hoopt men, aangifte gedaan worden wegens ongewenste intimiteiten.

Een sinds jaar en dag ongewassen Curaçaose junk die op basis van biologische kenmerken ‘vrouw’ werd genoemd, dat geenszins waard was, daagde de beminnelijke en volledig onschuldige zielzorger en cultuuronderzoeker pater Paul Brenneker (1927-2013) eens voor de rechter wegens vermeende seksuele praktijken. Brenneker werd hangende het justitiële onderzoek teruggeroepen naar het klooster in Nederland en moest daardoor zijn geliefde Curaçao na vele jaren (tijdelijk) verlaten. Uiteindelijk werd hij na het onderzoek en de rechtszaak vrijgesproken en in ere hersteld. De gehele Curaçaose bevolking wachtte hem op bij terugkeer naar zijn geliefde Curaçao.

Voor een man kan het gevaarlijk zijn om alleen met een (kwaadwillende) vrouw te vertoeven. Reden waarom de man in deze MeToo-periode beter geen onbekende vrouwen zonder begeleiding in huis kan uitnodigen. Stel dat door een junk of Borderline-wichtje met een voornoemd IQ van een dronken cavia je je als man zou moeten verweren.

Een collega in de kunsten die een afschuw had van burgerdom opperde eens: ‘Als ik op een zebrapad zou worden overreden is dat vreselijk. Maar als het ook nog door een knullige Opel Kadet of Fiat Panda zou zijn, is dat erger dan de dood.’

Pater Brenneker werd in overdrachtelijke zin door een Fiat Panda (de junk) overreden. Hem kennende zal hij voor zijn dood het haar wel hebben vergeven. Ik zou het hem overigens niet en nooit nadoen.

Door MeToo zijn er, de Franse opinie in Le Monde indachtig, heel wat rancuneuze vrouwtjes van burgerlijke snit opgestaan, meer dan eens onooglijk en vaak ook nog dom naast agressief, innerlijke losers die nimmer aan hun trekken komen en de term vrouw niet verdienen.

De karmische sectie van het hemelgewelf moet overuren draaien, voor nu en voor later.

 

 

TOEGEVOEGD 03-02-2018

MeToo-Mokkel

Een van de rancuneuze vrouwtjes is in ieder geval Clare Ganneway, curator van het museum ‘Manchester Art Gallery’ in Manchester. Een 19e eeuwse schilder is de gebeten hond met een doek waarop de braafste borsten aller tijden, heel even, te zien zijn. Braver dan de werken van Pierre-Auguste Renoir. Maar de vrouwen in het betreffende schilderij waar amper tot geen seksuele energie vanuit gaat, zijn volgens MeToo-mokkel Ganneway ‘object’.

VOLKSKRANT 02-02-2018

‘Het gewraakte schilderij, dat in 1896 het licht zag, hangt in de zaal met de naam ‘Op jacht naar schoonheid’. Aan de muren is vooral vrouwelijk schoon te zien, afkomstig uit de esthetische droomwereld van de Engelse prerafaëlieten. Curator Clare Gannaway heeft moeite met zowel de zaalnaam als met de schilderijen, die vrouwen zouden objectiveren.’

 

Los van de prioriteit verkrachters te (moeten) blijven vervolgen, onderstaand de verwijzing naar een serie artikelen over man-zijn en feministische stalinisten

 

TOEGEVOEGD 01-04-2018

AD.NL Eefje Oomen 29-11-2014

Toch liever een macho! Man moet weer een man zijn

3 – Oe, oe, ah, ah.
Ik propageer geen knuppel maar geloof wel in een aandeel Me Tarzan, You Jane. Elke vrouw vindt het oké om, terwijl ze in de minestrone staat te roeren, vanachter goed beetgepakt te worden. Optillen. Over de schouder. En op bed smijten.

4 – Kijk porno.
Vrouwen noemen porno altijd abject en infaam, maar dat is nu weer zo’n dubbel onbegrijpelijk vrouwelijk statement, want uitputtend wetenschappelijk onderzoek toont dat ze het net zo lekker als mannen vinden.

AD.NL Eefje Oomen 24-10-2017

Zonder schakelen verdwijnt de laatste mannenfantasie

Ik wil nog wel verder gaan: is de afschaffing van de pook niet gewoon castratie? Want dat het ding sterk op een knuppel, wapenstok en een stuk goed uitgevallen gereedschap lijkt, is natuurlijk geen toeval. Het had – qua functie – ook best de vorm van een stroopwafel, shampoofles of een trapgevel kunnen hebben, maar ís een nogal in het oog lopend fallussymbool.

 

TOEGEVOEGD 01-04-2018

Wat we al lang wisten, eigenlijk al vanaf de vorige eeuw, de feministe in de voorste gelederen zijn stalinisten die menen voor ‘de vrouw’ te kunnen spreken. Een van de velen onder hen, Julia Merkus, studente Nederlandse taal en Cultuur, Radboud Universiteit Nijmegen, denkt daar heel anders over.

Volkskrant Julia Merkus 1-’04-2017

Opinie ‘Ik ben klaar met het feminisme’

Mijn toekomstdroom, parttime werken én een aanwezige moeder zijn voor mijn kinderen, is ten onrechte een gruwel voor feministen, schrijft studente Nederlands Julia Merkus.

Ik heb nooit het gevoel dat ik belemmerd word omdat ik een vrouw ben. Ik heb, net als mijn broer, de kans om naar school te gaan en mijn dromen waar te maken. Ik mag seks hebben met wie ik wil, trouwen met de man van mijn dromen en hem eventueel weer verlaten. Er is in Nederland geen wet die een vrouw ervan weerhoudt om net zo succesvol en vrij te zijn als een man.

 

TOEGEVOEGD 13-12-2018

NRC.nl OPINIE Youp van het Hek 08-12-2018

De #MeToo-beweging heeft succes. Neem nou Wall Street. Daar zijn de mannelijke topbestuurders totaal van de leg. Vrouwenschuw zijn ze. Allemaal uit angst dat ze beschuldigd worden van opdringerig baltsgedrag.

 

TOEGEVOEGD 13-12-2018

Mediumistic Journalism 25-04-2016

MotoGrandPrix Jerez: Me Tarzan You Jane

Zelden zoveel halfnaakte tot geheel naakte borsten in open blouses gezien als hier in het warme Andalusië, bij jong en oud en bij alle rangen en standen, op klaarlichte dag en bij nacht en ontij. Zelden zoveel korte shorts van voorgekrompen jeansstof gezien waarbij de bips aan beide zijden zichtbaar naar vrijheid snakte en die ook kreeg, en waarbij de vroegere hotpants vergeleken een wijde Volendammer broek is.

(…) Eenmaal op groen spuiten de gemotoriseerde bestialen met hun leren liefje gekromd op de duozit de donkerte in, een oranjerood lichtspoor achterlatend. De vaak aantrekkelijke mannen van de Policía Local, trendy baardjes en gestoken in een vlot passend uniform, glimlachen, stand-by op de rijweg ingeval van calamiteit. Felle lichtflitsen van kirrende smartphonebezitters over en weer, foto´s en video´s van de helse mannen met opgekropt libido op hun welhaast steigerende motoren: zien en gezien worden.

 

Update 13-12-2018