Willem K. Coumans: ‘Martien Verstraaten exposeert de schoonheid van het verval’
Willem K. Coumans
Het Vrije Volk 1972, Rotterdam / Holland
De stichting beeldende kunst tentoonstellingen laat in de zalen DeJong-Bergers werk zien van Martin Verstraaten. Echte schilderijen of de Schoonheid van het Verval luidt de lichtelijk decadente titel van deze tentoonstelling. De jonge schilder Martin Verstraaten, afkomstig uit Venlo, huist sinds jaar en dag in Den Haag waar de geest van Couperus rondwaart en de Eline Veres nog dagelijks te zien zijn.
Martin Verstraaten voelt er zich, zoals hij mij toevertrouwde, kiplekker. Zijn werk is dat ook wel aan te zien, het maakt hoe vreemd dat misschien klinkt een levenslustige indruk geheel in overeenstemming met de rondborstige verschijning van de schilder, die als een Pallieter door het leven lijkt te stappen. De snoepjes-achtige popkleuren van zijn schilderijen, die veel met stofwisseling te maken hebben, verstevigen die indruk van genoeglijk vitalisme.
Martin Verstraaten is bij uitstek een schilder van het dagelijkse leven: de huiskamer en het kleine kamertje waar ook de koningin te voet naar toe gaat. Bij zijn debuuttentoonstelling in Venlo, vier jaar geleden, schilderde hij in de ban van Braque, de kubist die zei te houden van een orde die het gevoel corrigeert, uiterst gevoelige stillevens, die op een innige vertrouwdheid wezen met de dingen in zijn omgeving. Zijn relatie tot de dingen heeft zich daarna nog verdiept en is zich gaan richten op de intieme fysieke gebeurtenissen die zich afspelen wanneer ons maag- en darmstelsel in beweging wordt gezet. Schilderen over eten en secretie was eten en drinken geworden. De schilderkunst als therapie.
Zo is Martin Verstraaten gekomen tot zijn Consumentenballade, zijn Sanitairmachine, en het doek dat als titel de verzuchting meekreeg “Soms ben ik bang dat mijn darmen nog doorspoelen”. Schilderijen waarin de jonge meester zich manifesteert als een briljant verbeelder van verschijnselen die voordien als onesthetisch golden. Martin Verstraaten laat er de heel eigen schoonheid van zien in speelse en ambachtelijke overtuigende schilderijen, die hem opnieuw doen kennen als een belijder van eenvoudige dingen die in diepste wezen heel verheven zijn. Zijn expositie is een blijde gebeurtenis.
Zie overzicht:
Paintings, 1968-1971
Paintings, 1972-1978
